ਕੋਲਕਾਤਾ, 22 ਅਪ੍ਰੈਲ (ਹਿੰ.ਸ.)। ਪੱਛਮੀ ਬੰਗਾਲ ਦੇ ਮੁਰਸ਼ਿਦਾਬਾਦ ਵਿੱਚ ਦੰਗਾਕਾਰੀ ਮੁਸਲਿਮ ਭੀੜ ਨੇ ਰੂਹ ਕੰਬਾਊ ਖੂਨੀ ਖੇਡ ਖੇਡੀ। ਇੱਥੇ, 20 ਫੀਸਦੀ ਹਿੰਦੂਆਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਲਗਭਗ 70 ਫੀਸਦੀ ਮੁਸਲਿਮ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੇ ਸਾਂਝੇ ਹਮਲੇ, ਲੁੱਟਮਾਰ ਅਤੇ ਅੱਗਜ਼ਨੀ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਨੇ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਘਰ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤੇ, ਸਗੋਂ ਕਈ ਮਾਸੂਮ ਜਾਨਾਂ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਭਰ ਲਈ ਗੁੱਸੇ ਅਤੇ ਬਦਲੇ ਦੀ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਰੂਹ ਨੂੰ ਛੂਹ ਲੈਣ ਵਾਲੀ ਕਹਾਣੀ ਸਪਤਮੀ ਮੰਡਲ ਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਜਣੇਪੇ ਦੇ ਦਰਦ ਤੋਂ ਉੱਭਰੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਜਾਨ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਨਵਜੰਮੇ ਬੱਚੇ ਨਾਲ ਨਦੀ ਪਾਰ ਕਰਨੀ ਪਈ।

ਸੱਤ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਮਾਂ ਬਣੀ ਸਪਤਮੀ ਨੂੰ ਨਵਜੰਮੇ ਬੱਚੇ ਦੀ ਸਹੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਨ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ਸੀ। ਸਪਤਮੀ ਦੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਆਏ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਸੱਤ ਦਿਨ ਹੋਏ ਸਨ। ਉਸਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਆਉਣ ਦਾ ਜਸ਼ਨ ਮਨਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਘਰ ਦਾ ਹਰ ਕੋਨਾ ਉਸਦੀ ਕਿਲਕਾਰੀ ਨਾਲ ਗੂੰਜ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਅਚਾਨਕ ਇਹ ਹਾਸਾ ਸ਼ੋਰ, ਤਬਾਹੀ ਅਤੇ ਲੁੱਟ-ਖਸੁੱਟ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਹਿੰਸਾ ਦਾ ਨੰਗਾ ਨਾਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਦੰਗਾਕਾਰੀ ਮੁਸਲਿਮ ਭੀੜਾਂ ਨੇ ਘਰਾਂ 'ਤੇ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ, ਤਾਂ ਮਾਂ ਨੇ ਨਵਜੰਮੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੋਢਿਆਂ 'ਤੇ ਚੁੱਕਿਆ, ਦੋਵੇਂ ਜਾਨਾਂ ਰੱਬ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀਆਂ ਅਤੇ ਰਾਤ ਦੇ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਨਦੀ ਰਾਹੀਂ ਅਣਜਾਣ ਯਾਤਰਾ 'ਤੇ ਨਿਕਲ ਪਈ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਇਹ ਮਾਸੂਮ ਬੱਚਾ ਵੀ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਹੀ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਨਾਰਥੀ ਬਣਿਆ ਰਿਹਾ। ਜ਼ਰਾ ਸੋਚੋ ਕਿ ਜਦੋਂ ਉਹ ਵੱਡਾ ਹੋਵੇਗਾ ਤਾਂ ਉਹ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਨਾਲ ਜੀਵੇਗਾ।

ਜੇ ਬੀਐਸਐਫ ਨੇ ਪੰਜ ਮਿੰਟ ਹੋਰ ਲਏ ਹੁੰਦੇ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਬੱਚਾ ਨਾ ਬਚਦੇ

ਸਪਤਮੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਉਸ ਰਾਤ ਦਾ ਡਰ ਅਜੇ ਵੀ ਤਾਜ਼ਾ ਹੈ। ਉਹ ਹਿੰਦੂਸਤਾਨ ਸਮਾਚਾਰ ਨੂੰ ਦੱਸਦੀ ਹੈ, ਸ਼ਨੀਵਾਰ (12 ਅਪ੍ਰੈਲ) ਨੂੰ, ਸਾਡੇ ਗੁਆਂਢੀ ਦੇ ਘਰ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ। ਸਾਡੇ ਘਰ 'ਤੇ ਪੱਥਰ ਸੁੱਟੇ ਗਏ। ਮੈਂ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਘਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਲੁਕ ਗਏ। ਨਵਜੰਮੇ ਬੱਚੇ ਦੀ ਸਿਹਤ ਵਿਗੜਨ ਲੱਗੀ। ਗੁਆਂਢੀ ਦੇ ਬਾਅਦ, ਸਾਡੇ ਘਰ 'ਤੇ ਹਮਲੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ। ਫਿਰ ਬੀਐਸਐਫ ਆਈ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਭੱਜ ਗਏ। ਜੇਕਰ ਬੀਐਸਐਫ ਪੰਜ ਮਿੰਟ ਦੇਰੀ ਨਾਲ ਆਈ ਹੁੰਦੀ, ਤਾਂ ਸਾਡੀ ਜਾਨ ਨਹੀਂ ਬਚਦੀ। ਸਾਡੀ ਇੱਜ਼ਤ ਵੀ ਲੁੱਟਣ ਵਾਲੀ ਸੀ। ਧੂਲੀਆਨ ਦੀ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀ ਸਪਤਮੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਜਣੇਪੇ ਦੇ ਦਰਦ ਤੋਂ ਵੀ ਉਭਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਭੱਜਣਾ ਪਿਆ। ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ, ਜੇਕਰ ਬੀਐਸਐਫ ਪਹੁੰਚਣ ਵਿੱਚ ਪੰਜ ਮਿੰਟ ਲੇਟ ਹੁੰਦੀ, ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਜਾਨਾਂ ਚਲੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ। ਦੰਗਾਕਾਰੀਆਂ ਨੇ ਸਾਡੇ ਘਰ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਘੇਰ ਲਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੋਢੇ 'ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਦੀ ਪਾਰ ਕਰਕੇ ਮਾਲਦਾ ਪਹੁੰਚੀ। ਉੱਥੇ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਪਨਾਹ ਦਿੱਤੀ। ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਘਰ ਵਿੱਚ ਰਾਤ ਬਿਤਾਈ ਜਿੱਥੇ ਸਾਨੂੰ ਖਾਣਾ ਅਤੇ ਕੱਪੜੇ ਦਿੱਤੇ ਗਏ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਅਸੀਂ ਪਰਲਾਲਪੁਰ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਨਾਰਥੀ ਬਣ ਗਏ।

ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਹੀ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਸ਼ਰਨਾਰਥੀ ਬਣ ਗਏ ਹਾਂ...

ਸਪਤਮੀ ਦੀ ਮਾਂ ਮਹੇਸ਼ਵਰੀ ਮੰਡਲ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਕਿਸ਼ਤੀ ਲੈ ਕੇ ਨਦੀ ਪਾਰ ਕੀਤੀ ਗਈ। ਦੂਜੇ ਕਿਨਾਰੇ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਸੀ, ਉੱਥੇ ਇੱਕ ਹਿੰਦੂ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਸਹਾਰਾ ਦਿੱਤਾ। ਪਰ ਹੁਣ ਅਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਰਹਿਮੋ-ਕਰਮ 'ਤੇ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਸਭ ਕੁਝ ਉੱਥੇ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਤੁਲੇਰਾਨੀ ਮੰਡਲ, ਪ੍ਰਤਿਮਾ ਮੰਡਲ, ਨਮਿਤਾ ਮੰਡਲ, ਮੌਸਮੀ ਵਰਗੀਆਂ ਕਈ ਔਰਤਾਂ ਵੀ ਇਸ ਹਿੰਸਾ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋਈਆਂ ਹਨ, ਜੋ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਨਾਰਥੀ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਮੰਗ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਸਥਾਈ ਬੀਐਸਐਫ ਕੈਂਪ ਬਣਾਏ ਜਾਣ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਜਾ ਸਕਣ।

ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਨੇ ਕੀਤਾ ਰਾਹਤ ਦਾ ਦਾਅਵਾ , ਪਰ ਕੋਈ ਭਰੋਸਾ ਨਹੀਂ

ਬਲਾਕ ਵਿਕਾਸ ਅਧਿਕਾਰੀ ਸੁਕਾਂਤਾ ਸਿਕਦਰ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਨੇ ਭੋਜਨ, ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਦੁੱਧ, ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਜ਼ਰੂਰੀ ਚੀਜ਼ਾਂ ਅਤੇ ਤਰਪਾਲ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਰਾਹਤ ਕੈਂਪ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਰਹੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਬਿਲਕੁਲ ਉਲਟ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪੁਲਿਸ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ 'ਤੇ ਦੋਸ਼ ਲਗਾਇਆ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਕੂਲ ਦੇ ਅੰਦਰ ਬੰਧਕ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ, ਧਮਕੀਆਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਘਟੀਆ ਗੁਣਵੱਤਾ ਵਾਲਾ ਖਾਣਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਵੀ ਮਿਲਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਹੀਂ। ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਧਮਕੀ ਦੇ ਕੇ ਮੁਰਸ਼ਿਦਾਬਾਦ ਵਾਪਸ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਜਿੱਥੇ ਦੰਗਾਕਾਰੀ ਭੀੜ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਲਈ ਸੰਗੀਨ ਵਾਂਗ ਖੜ੍ਹੀ ਹੈ। ਅਜਿਹਾ ਇਸ ਲਈ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਜੋ ਰਾਹਤ ਕੈਂਪ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚਣ ਵਾਲੇ ਮੀਡੀਆ ਅਤੇ ਹੋਰ ਲੋਕ ਅਸਲ ਸਥਿਤੀ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਨਾ ਲਗਾ ਸਕਣ। ਪਰ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਭ ਕੁਝ ਗੁਆ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਇਹ ਰਾਹਤ ਵੀ ਅਧੂਰੀ ਹੈ।

ਸਪਤਮੀ ਵਰਗੇ ਸੈਂਕੜੇ ਪਰਿਵਾਰ ਅਜੇ ਵੀ ਇਸ ਡਰ ਵਿੱਚ ਜੀ ਰਹੇ ਹਨ ਕਿ ਜੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਹਮਲਾ ਹੋਇਆ, ਤਾਂ ਕੌਣ ਬਚਾਏਗਾ? ਇੱਕ ਮਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਸੱਤ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਬੱਚੇ ਨਾਲ ਨਦੀ ਪਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਨੇ ਅਜਿਹੇ ਕਈ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਕਈ ਸਵਾਲ ਛੱਡ ਦਿੱਤੇ ਹਨ।

ਹਿੰਦੂਸਥਾਨ ਸਮਾਚਾਰ / ਸੁਰਿੰਦਰ ਸਿੰਘ